Z miłości do języka,
Z miłości do języka,
z pasji do nauczania,
z pasji do nauczania,
dla przyszłości Polonii.
dla przyszłości Polonii.
Komisja Oświatowa Polonii Australijskiej (KOPA) została powołana dla wspierania i koordynacji działań szkół polonijnych oraz środowisk edukacyjnych na terenie całej Australii.
Komisja Oświatowa Polonii Australijskiej (KOPA) została powołana dla wspierania i koordynacji działań szkół polonijnych oraz środowisk edukacyjnych na terenie całej Australii.
Komisja Oświatowa Polonii Australijskiej (KOPA) została powołana dla wspierania i koordynacji działań szkół polonijnych oraz środowisk edukacyjnych na terenie całej Australii.
Misją KOPA
jest wspieranie
nauczania języka
polskiego
oraz rozwijanie
kompetencji kulturowych,
przy jednoczesnym
budowaniu mostów
międzypokoleniowych
w ramach
społeczności polonijnej.
KOPA działa
jako zaufana
organizacja
społeczna (non-profit),
promująca język
i kulturę polską
w wielokulturowej
Australii.
Misją KOPA
jest wspieranie
nauczania języka
polskiego
oraz rozwijanie
kompetencji kulturowych,
przy jednoczesnym
budowaniu mostów
międzypokoleniowych
w ramach
społeczności polonijnej.
KOPA działa
jako zaufana
organizacja
społeczna (non-profit),
promująca język
i kulturę polską
w wielokulturowej
Australii.
Misją KOPA jest wspieranie nauczania języka polskiego oraz rozwijanie kompetencji kulturowych, przy jednoczesnym budowaniu mostów międzypokoleniowych w ramach społeczności polonijnej. KOPA działa jako zaufana organizacja społeczna (non-profit), promująca język i kulturę polską w wielokulturowej Australii.
Misją KOPA jest wspieranie nauczania języka polskiego oraz rozwijanie kompetencji kulturowych, przy jednoczesnym budowaniu mostów międzypokoleniowych w ramach społeczności polonijnej. KOPA działa jako zaufana organizacja społeczna (non-profit), promująca język i kulturę polską w wielokulturowej Australii.
Misją KOPA jest wspieranie nauczania języka polskiego oraz rozwijanie kompetencji kulturowych, przy jednoczesnym budowaniu mostów międzypokoleniowych w ramach społeczności polonijnej. KOPA działa jako zaufana organizacja społeczna (non-profit), promująca język i kulturę polską w wielokulturowej Australii.
Edukacja polonijna w Australii
Edukacja polonijna
w Australii
Edukacja polonijna
w Australii
Komisja Oświatowa Polonii Australijskiej (KOPA) została powołana w 1964 roku przy Radzie Naczelnej Polonii Australijskiej i jako jej członek od ponad 60 lat, wspiera rozwój edukacji polonijnej w Australii.
Komisja Oświatowa Polonii Australijskiej (KOPA) została powołana w 1964 roku przy Radzie Naczelnej Polonii Australijskiej i, jako jej członek od ponad 60 lat, wspiera rozwój edukacji polonijnej
w Australii.
komisja
została
Powołana
w roku
Komisja
została
powołana
w roku
1964
1964
Działalność KOPA koncentruje się na:
wspieraniu dostępu do nauki języka polskiego na różnych poziomach edukacyjnych,
wspomaganiu rozwoju nowoczesnych metod i strategii nauczania dzieci i młodzieży dwujęzycznej,
angażowaniu społeczności polonijnej w życie kulturalne,
angażowaniu społeczności polonijnej w życie kulturalne,
identyfikowaniu potrzeb uczniów uczących się języka polskiego (dzieci, młodzieży i dorosłych) oraz poszukiwaniu wysokiej jakości materiałów edukacyjnych w języku ojczystym.
Komisja została
powołana w roku
1964
Komisja została
powołana w roku
1964
SZKOLNICTWO
POLONIJNE
W LICZBACH
SZKOLNIcTWO POLONIJNE W LICZBACH
SZKOLNIcTWO POLONIJNE W LICZBACH
SZKOLNIcTWO POLONIJNE W LICZBACH
szkół
społecznych
szkół
państwowych
organizacji
oświatowych
ok.
nauczycieli
ok.
uczniów
Znajdź szkołę
Znajdź szkołę
Znajdź szkołę
Odkryj polskie szkoły działające w całej Australii i wybierz placówkę najbliższą Twojego domu. Nasza mapa pomoże Ci znaleźć szkołę, która najlepiej odpowiada potrzebom Twojej rodziny.
Odkryj polskie szkoły działające w całej Australii i wybierz placówkę najbliższą Twojego domu. Nasza mapa pomoże Ci znaleźć szkołę, która najlepiej odpowiada potrzebom Twojej rodziny.
Odkryj polskie szkoły działające w całej Australii i wybierz placówkę najbliższą Twojego domu. Nasza mapa pomoże Ci znaleźć szkołę, która najlepiej odpowiada potrzebom Twojej rodziny.
Odkryj polskie szkoły działające w całej Australii i wybierz placówkę najbliższą Twojego domu. Nasza mapa pomoże Ci znaleźć szkołę, która najlepiej odpowiada potrzebom Twojej rodziny.
Szkolnictwo polonijne kiedyś
Pierwotnym celem szkolnictwa polonijnego w Australii było podtrzymywanie języka polskiego oraz pielęgnowanie polskich tradycji, kultury i tożsamości narodowej wśród dzieci i młodzieży urodzonych lub wychowujących się na emigracji.
Dla powojennego pokolenia Polaków, które przybyło do Australii, nauka w szkołach polonijnych była kontynuacją domowego wychowania, opartego na języku polskim, wierze katolickiej, pamięci historycznej i obchodach świąt narodowych oraz religijnych.
Szkoły polskie, często zakładane w trudnych warunkach — w hostelach imigracyjnych, domach prywatnych lub wynajmowanych salach — miały na celu stworzenie „małej ojczyzny” na obcej ziemi, umożliwiającej młodemu pokoleniu kontakt z dziedzictwem przodków.
Ważnym elementem była również edukacja historyczna i patriotyczna, która odzwierciedlała silny etos niepodległościowy dominujący wśród polskich emigrantów, szczególnie tych, którzy opuścili Polskę po II wojnie światowej.
Pierwsze szkoły polskie
Pierwsza szkoła polonijna w Australii powstała w Południowej Australii w 1891 roku w miejscowości Hill River, około 140 km na północ od Adelajdy. Została założona w środowisku pierwszych polskich imigrantów z Dąbrówki Wielkopolskiej i Zbąszynia. Powstanie szkoły wiązało się ściśle z działalnością religijną i kulturalną ks. Leona Rogalskiego SJ – pierwszego polskiego księdza w Australii.
Pierwsza szkoła na Tasmanii, a zarazem najstarsza działająca do dzisiaj polska szkoła w Australii powstała w 1949 roku. Szkoła założona została przez Państwa Wielebińskich, najpierw w stołówce hostelu imigracyjnego, następnie w domu prywatnym, a potem w salach katolickiej szkoły.
Pierwsza szkoła w Melbourne powstała około 1920 roku, jednak największy rozwój nastąpił w latach 50. XX wieku, kiedy w aglomeracji Melbourne i w regionach wiejskich tworzono liczne szkoły. Placówki powstawały w takich miejscowościach jak Benalla (1952) i dzielnicach Melbourne: Ardeer, St Albans (1954), Dandenong, Essendon, South Melbourne (1956), Footscray (1955), Niddrie (1960).
W Queensland pierwsza sobotnia szkoła powstała w 1952 roku w miejscowości Darra.
W 1952 roku rozpoczęła działalność Polska Szkoła Sobotnia im. Adama Mickiewicza w Perth – działająca do dziś, co czyni ją jedną z najstarszych nieprzerwanie funkcjonujących szkół polonijnych w kraju.
W 1954 roku powstała pierwsza Polska Szkoła Sobotnia w Canberze. W 1984 r. założono Polską Szkołę Przedmiotów Ojczystych w Phillip, która rozpoczęła działalność edukacyjną w 1985 roku.
Początki szkolnictwa polonijnego w Nowej Południowej Walii datują się na lata 40. i 50. XX wieku. Powstały wówczas m.in. Polska Szkoła Sobotnia w Ashfield (lata 50., założona przez Jerzego Goebela), Polska Szkoła w Newcastle (1953) i Polska Szkoła Sobotnia w Marayong (1957, założona przez Siostry Nazaretanki).
CZYTAJ WIECEJ
Szkolnictwo polonijne kiedyś
Pierwotnym celem szkolnictwa polonijnego w Australii było podtrzymywanie języka polskiego oraz pielęgnowanie polskich tradycji, kultury i tożsamości narodowej wśród dzieci i młodzieży urodzonych lub wychowujących się na emigracji.
Dla powojennego pokolenia Polaków, które przybyło do Australii, nauka w szkołach polonijnych była kontynuacją domowego wychowania, opartego na języku polskim, wierze katolickiej, pamięci historycznej i obchodach świąt narodowych oraz religijnych.
Szkoły polskie, często zakładane w trudnych warunkach — w hostelach imigracyjnych, domach prywatnych lub wynajmowanych salach — miały na celu stworzenie „małej ojczyzny” na obcej ziemi, umożliwiającej młodemu pokoleniu kontakt z dziedzictwem przodków.
Ważnym elementem była również edukacja historyczna i patriotyczna, która odzwierciedlała silny etos niepodległościowy dominujący wśród polskich emigrantów, szczególnie tych, którzy opuścili Polskę po II wojnie światowej.
Pierwsze szkoły polskie
Pierwsza szkoła polonijna w Australii powstała w Południowej Australii w 1891 roku w miejscowości Hill River, około 140 km na północ od Adelajdy. Została założona w środowisku pierwszych polskich imigrantów z Dąbrówki Wielkopolskiej i Zbąszynia. Powstanie szkoły wiązało się ściśle z działalnością religijną i kulturalną ks. Leona Rogalskiego SJ – pierwszego polskiego księdza w Australii.
Pierwsza szkoła na Tasmanii, a zarazem najstarsza działająca do dzisiaj polska szkoła w Australii powstała w 1949 roku. Szkoła założona została przez Państwa Wielebińskich, najpierw w stołówce hostelu imigracyjnego, następnie w domu prywatnym, a potem w salach katolickiej szkoły.
Pierwsza szkoła w Melbourne powstała około 1920 roku, jednak największy rozwój nastąpił w latach 50. XX wieku, kiedy w aglomeracji Melbourne i w regionach wiejskich tworzono liczne szkoły. Placówki powstawały w takich miejscowościach jak Benalla (1952) i dzielnicach Melbourne: Ardeer, St Albans (1954), Dandenong, Essendon, South Melbourne (1956), Footscray (1955), Niddrie (1960).
W Queensland pierwsza sobotnia szkoła powstała w 1952 roku w miejscowości Darra.
W 1952 roku rozpoczęła działalność Polska Szkoła Sobotnia im. Adama Mickiewicza w Perth – działająca do dziś, co czyni ją jedną z najstarszych nieprzerwanie funkcjonujących szkół polonijnych w kraju.
W 1954 roku powstała pierwsza Polska Szkoła Sobotnia w Canberze. W 1984 r. założono Polską Szkołę Przedmiotów Ojczystych w Phillip, która rozpoczęła działalność edukacyjną w 1985 roku.
Początki szkolnictwa polonijnego w Nowej Południowej Walii datują się na lata 40. i 50. XX wieku. Powstały wówczas m.in. Polska Szkoła Sobotnia w Ashfield (lata 50., założona przez Jerzego Goebela), Polska Szkoła w Newcastle (1953) i Polska Szkoła Sobotnia w Marayong (1957, założona przez Siostry Nazaretanki).
CZYTAJ WIECEJ
Szkolnictwo polonijne kiedyś
Pierwotnym celem szkolnictwa polonijnego w Australii było podtrzymywanie języka polskiego oraz pielęgnowanie polskich tradycji, kultury i tożsamości narodowej wśród dzieci i młodzieży urodzonych lub wychowujących się na emigracji.
Dla powojennego pokolenia Polaków, które przybyło do Australii, nauka w szkołach polonijnych była kontynuacją domowego wychowania, opartego na języku polskim, wierze katolickiej, pamięci historycznej i obchodach świąt narodowych oraz religijnych.
Szkoły polskie, często zakładane w trudnych warunkach — w hostelach imigracyjnych, domach prywatnych lub wynajmowanych salach — miały na celu stworzenie „małej ojczyzny” na obcej ziemi, umożliwiającej młodemu pokoleniu kontakt z dziedzictwem przodków.
Ważnym elementem była również edukacja historyczna i patriotyczna, która odzwierciedlała silny etos niepodległościowy dominujący wśród polskich emigrantów, szczególnie tych, którzy opuścili Polskę po II wojnie światowej.
Pierwsze szkoły polskie
Pierwsza szkoła polonijna w Australii powstała w Południowej Australii w 1891 roku w miejscowości Hill River, około 140 km na północ od Adelajdy. Została założona w środowisku pierwszych polskich imigrantów z Dąbrówki Wielkopolskiej i Zbąszynia. Powstanie szkoły wiązało się ściśle z działalnością religijną i kulturalną ks. Leona Rogalskiego SJ – pierwszego polskiego księdza w Australii.
Pierwsza szkoła na Tasmanii, a zarazem najstarsza działająca do dzisiaj polska szkoła w Australii powstała w 1949 roku. Szkoła założona została przez Państwa Wielebińskich, najpierw w stołówce hostelu imigracyjnego, następnie w domu prywatnym, a potem w salach katolickiej szkoły.
Pierwsza szkoła w Melbourne powstała około 1920 roku, jednak największy rozwój nastąpił w latach 50. XX wieku, kiedy w aglomeracji Melbourne i w regionach wiejskich tworzono liczne szkoły. Placówki powstawały w takich miejscowościach jak Benalla (1952) i dzielnicach Melbourne: Ardeer, St Albans (1954), Dandenong, Essendon, South Melbourne (1956), Footscray (1955), Niddrie (1960).
W Queensland pierwsza sobotnia szkoła powstała w 1952 roku w miejscowości Darra.
W 1952 roku rozpoczęła działalność Polska Szkoła Sobotnia im. Adama Mickiewicza w Perth – działająca do dziś, co czyni ją jedną z najstarszych nieprzerwanie funkcjonujących szkół polonijnych w kraju.
W 1954 roku powstała pierwsza Polska Szkoła Sobotnia w Canberze. W 1984 r. założono Polską Szkołę Przedmiotów Ojczystych w Phillip, która rozpoczęła działalność edukacyjną w 1985 roku.
Początki szkolnictwa polonijnego w Nowej Południowej Walii datują się na lata 40. i 50. XX wieku. Powstały wówczas m.in. Polska Szkoła Sobotnia w Ashfield (lata 50., założona przez Jerzego Goebela), Polska Szkoła w Newcastle (1953) i Polska Szkoła Sobotnia w Marayong (1957, założona przez Siostry Nazaretanki).
CZYTAJ WIECEJ
Szkolnictwo polonijne kiedyś
Pierwotnym celem szkolnictwa polonijnego w Australii było podtrzymywanie języka polskiego oraz pielęgnowanie polskich tradycji, kultury i tożsamości narodowej wśród dzieci i młodzieży urodzonych lub wychowujących się na emigracji.
Dla powojennego pokolenia Polaków, które przybyło do Australii, nauka w szkołach polonijnych była kontynuacją domowego wychowania, opartego na języku polskim, wierze katolickiej, pamięci historycznej i obchodach świąt narodowych oraz religijnych.
Szkoły polskie, często zakładane w trudnych warunkach — w hostelach imigracyjnych, domach prywatnych lub wynajmowanych salach — miały na celu stworzenie „małej ojczyzny” na obcej ziemi, umożliwiającej młodemu pokoleniu kontakt z dziedzictwem przodków.
Ważnym elementem była również edukacja historyczna i patriotyczna, która odzwierciedlała silny etos niepodległościowy dominujący wśród polskich emigrantów, szczególnie tych, którzy opuścili Polskę po II wojnie światowej.
Pierwsze szkoły polskie
Pierwsza szkoła polonijna w Australii powstała w Południowej Australii w 1891 roku w miejscowości Hill River, około 140 km na północ od Adelajdy. Została założona w środowisku pierwszych polskich imigrantów z Dąbrówki Wielkopolskiej i Zbąszynia. Powstanie szkoły wiązało się ściśle z działalnością religijną i kulturalną ks. Leona Rogalskiego SJ – pierwszego polskiego księdza w Australii.
Pierwsza szkoła na Tasmanii, a zarazem najstarsza działająca do dzisiaj polska szkoła w Australii powstała w 1949 roku. Szkoła założona została przez Państwa Wielebińskich, najpierw w stołówce hostelu imigracyjnego, następnie w domu prywatnym, a potem w salach katolickiej szkoły.
Pierwsza szkoła w Melbourne powstała około 1920 roku, jednak największy rozwój nastąpił w latach 50. XX wieku, kiedy w aglomeracji Melbourne i w regionach wiejskich tworzono liczne szkoły. Placówki powstawały w takich miejscowościach jak Benalla (1952) i dzielnicach Melbourne: Ardeer, St Albans (1954), Dandenong, Essendon, South Melbourne (1956), Footscray (1955), Niddrie (1960).
W Queensland pierwsza sobotnia szkoła powstała w 1952 roku w miejscowości Darra.
W 1952 roku rozpoczęła działalność Polska Szkoła Sobotnia im. Adama Mickiewicza w Perth – działająca do dziś, co czyni ją jedną z najstarszych nieprzerwanie funkcjonujących szkół polonijnych w kraju.
W 1954 roku powstała pierwsza Polska Szkoła Sobotnia w Canberze. W 1984 r. założono Polską Szkołę Przedmiotów Ojczystych w Phillip, która rozpoczęła działalność edukacyjną w 1985 roku.
Początki szkolnictwa polonijnego w Nowej Południowej Walii datują się na lata 40. i 50. XX wieku. Powstały wówczas m.in. Polska Szkoła Sobotnia w Ashfield (lata 50., założona przez Jerzego Goebela), Polska Szkoła w Newcastle (1953) i Polska Szkoła Sobotnia w Marayong (1957, założona przez Siostry Nazaretanki).
CZYTAJ WIECEJ
Szkolnictwo polonijne dzisiaj
Współczesne szkolnictwo polonijne w Australii funkcjonuje w ramach systemu szkół etnicznych, które są dziś nadzorowane i współfinansowane przez Departamenty Edukacji w poszczególnych stanach i terytoriach. Oznacza to, że od lat 70., kiedy to Australia wprowadziła politykę wielokulturowości, nastąpiło formalne wsparcie państwowe dla edukacji języków mniejszościowych, w tym języka polskiego.
Dodatkowo szkoły polonijne są częścią ogólnokrajowej struktury wspieranej przez organizacje takie jak: Community Languages Australia (CLA) i Australian Federation of Ethnic Schools Associations Inc. Organizacje te:
reprezentują interesy wszystkich szkół etnicznych w kraju,
standaryzują programy nauczania dla poziomów 0–12,
organizują rozwój zawodowy nauczycieli,
wspierają współpracę między społecznościami mniejszościowymi,
promują wartość języków etnicznych, m.in. poprzez inicjatywy takie jak National Community Language School Day.
W każdym stanie istnieją także lokalne instytucje lub stowarzyszenia (np. etniczne rady szkolne), które zarządzają szkołami, koordynują ich działalność i dostosowują programy nauczania do wymogów danego systemu edukacji stanowego.
Dzięki temu szkolnictwo polonijne w Australii łączy dziś społeczny charakter i zaangażowanie Polonii z instytucjonalnym wsparciem władz oświatowych, tworząc zrównoważony system edukacji w języku polskim.
Polonia w Australii
Według ostatniego spisu powszechnego, przeprowadzonego przez Australian Bureau of Statistics w 2021 roku, największe grupy Polaków zlokalizowane są w Wiktorii (14 202 osoby), Nowej Południowej Walii (13 830 osób), Queensland (5 740 osób) i Zachodniej Australii
(5 569 osób).
W Australii żyje 45 884 osób urodzonych w Polsce – identyfikujących się z Polską i polskim pochodzeniem. W badaniu 209 277 osób udzieliło odpowiedzi, że posiada polskie korzenie. Spośród wszystkich Polaków i osób polskiego pochodzenia w Australii, 45 884 używa języka polskiego w domu.
Potrzeba edukacji polonijnej
Do szkół polonijnych uczęszczają dzieci pochodzące z rodzin polskich lub rodzin mieszanych etnicznie. Rodziny uczniów szkół polskich identyfikują się nie tylko z dziedzictwem polskim, ale także z dziedzictwem innych narodów (np. australijskiego, greckiego, rosyjskiego, węgierskiego, czy południowoafrykańskiego). Uczymy drugie i trzecie pokolenie polskich Australijczyków. Część uczniów to dzieci absolwentów szkół polskich.
Niektóre dzieci, w chwili zapisania do szkoły, mówią już płynnie po polsku – są to dzieci, które niedawno przyjechały do Australii lub takie, które rozmawiają po polsku w domu rodzinnym. Są też dzieci, które w ogóle nie mówią po polsku, ponieważ w ich domach zwykle mówi się tylko po angielsku. Klasy lub grupy w szkołach zazwyczaj tworzone są z dzieci w podobnym wieku, jednak często stosuje się również podział ze względu na poziom znajomości języka polskiego.
Placówki edukacyjne
Społeczne szkoły polskie mają charakter oddolny i działają głównie dzięki zaangażowaniu lokalnych społeczności polonijnych. Ich funkcjonowanie opiera się w dużej mierze na pracy wolontariackiej oraz na finansowaniu z czesnego, grantów i zbiórek pieniędzy. Nauczyciele zwykle nie otrzymują pełnego wynagrodzenia – przysługuje im jedynie zwrot kosztów.
W szkołach społecznych:
Klasy są małe (5–12 uczniów), co sprzyja indywidualizacji nauczania.
Szkoły mogą same dostosować program nauczania do potrzeb uczniów – niekiedy opierają się na polskiej podstawie programowej lub własnych autorskich planach.
Zajęcia odbywają się w soboty (rano lub w południe), zazwyczaj w wynajmowanych lub bezpłatnie użyczanych salach (np. w Domach Polskich czy centrach społecznych).
Szkoły społeczne często są miejscem integracji społecznej – organizują uroczystości, spotkania, wspólne święta, a także akcje fundraisingowe.
Mają dużą swobodę w dekorowaniu przestrzeni, eksponowaniu prac uczniów i tworzeniu przyjaznej atmosfery nauki.
Szkoły społeczne finansowane są zazwyczaj z czesnego, grantów, darowizn i budżetów stanowych. Jeśli placówki spełniają określone kryteria mogą otrzymać 3-letnią akredytację do nauczania języka polskiego w systemie szkolnictwa etnicznego i związaną z tym dotację.
Akredytowane szkoły społeczne otrzymują dotacje rządowe naliczane na ucznia, pod warunkiem m.in. spełnienia wymogu minimum 70% frekwencji. Wysokość dotacji różni się w zależności od regionu: Wiktoria: 245 AUD, Nowa Południowa Walia: 200 AUD, Południowa Australia: 153 AUD, Australia Zachodnia: 120 AUD, Tasmania i Queensland: ok. 100 AUD, ACT:
do 80 AUD.
W niektórych stanach obowiązują dodatkowe wymogi – np. na Tasmanii szkoła musi przedłożyć zaświadczenie ze szkoły dziennej, że uczeń jest do niej zapisany.
Drugim podstawowym źródłem dochodu jest czesne opłacane przez rodziców, które również różni się w zależności od liczby dzieci i regionu – od 100 do nawet 850 AUD rocznie.
Szkoły pozyskują także środki z: grantów lokalnych i międzynarodowych (np. z Polski), Funduszu Wieczystego Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, działań fundraisingowych takich jak loterie, pikniki, czy wyprzedaże garażowe.
Szkoły państwowe są częścią oficjalnego systemu edukacji w Australii i działają w oparciu o przepisy prawa oświatowego. Finansowane są z budżetu federalnego i stanowego. Nauczyciele otrzymują wynagrodzenie według stawek obowiązujących w danym stanie.
W szkołach państwowych:
Klasy są duże (minimum 20 uczniów), często łączone – np. dzieci w wieku od 5 do 15 lat uczą się razem.
Nauczanie odbywa się zgodnie z ogólnym programem nauczania.
Istnieje możliwość nauczania różnych języków etnicznych w ramach jednej szkoły, ale zakres i sposób prowadzenia zajęć są ściśle określone.
Zajęcia odbywają się zarówno w tygodniu (po południu lub wieczorem), jak i w soboty, często na terenie szkoły publicznej.
Uczniowie i nauczyciele mają dostęp do infrastruktury szkolnej, sprzętu i pomocy dydaktycznych, choć dostęp do materiałów w językach etnicznych (np. polskim)
bywa ograniczony.
Szkoły państwowe mają ograniczoną autonomię – nie mogą organizować obchodów świąt religijnych, eksponować prac uczniów ani organizować wycieczek w ramach szkoły. Integracyjne spotkania klasowe mogą się odbywać zazwyczaj tylko poza szkołą.
Wyzwania i działania społeczności polonijnej
W ostatnich latach zauważalny jest niewielki spadek liczby szkół i uczniów, spowodowany m.in. odpływem absolwentów i zmniejszoną liczbą nowych zapisów. W odpowiedzi na to, społeczności polonijne podejmują aktywne działania: organizują wydarzenia kulturalne i edukacyjne, promują naukę języka polskiego jako dziedzictwa rodzinnego, podkreślają wartość dwujęzyczności i dumy z polskich korzeni.
Duży nacisk kładzie się na edukację najmłodszych, ponieważ to szkoły podstawowe „wypracowują” uczniów do kontynuacji nauki na poziomie średnim i przyszłych maturzystów z języka polskiego.
CZYTAJ WIĘCEJ
Szkolnictwo polonijne dzisiaj
Współczesne szkolnictwo polonijne w Australii funkcjonuje w ramach systemu szkół etnicznych, które są dziś nadzorowane i współfinansowane przez Departamenty Edukacji w poszczególnych stanach i terytoriach. Oznacza to, że od lat 70., kiedy to Australia wprowadziła politykę wielokulturowości, nastąpiło formalne wsparcie państwowe dla edukacji języków mniejszościowych, w tym języka polskiego.
Dodatkowo szkoły polonijne są częścią ogólnokrajowej struktury wspieranej przez organizacje takie jak: Community Languages Australia (CLA) i Australian Federation of Ethnic Schools Associations Inc. Organizacje te:
reprezentują interesy wszystkich szkół etnicznych w kraju,
standaryzują programy nauczania dla poziomów 0–12,
organizują rozwój zawodowy nauczycieli,
wspierają współpracę między społecznościami mniejszościowymi,
promują wartość języków etnicznych, m.in. poprzez inicjatywy takie jak National Community Language School Day.
W każdym stanie istnieją także lokalne instytucje lub stowarzyszenia (np. etniczne rady szkolne), które zarządzają szkołami, koordynują ich działalność i dostosowują programy nauczania do wymogów danego systemu edukacji stanowego.
Dzięki temu szkolnictwo polonijne w Australii łączy dziś społeczny charakter i zaangażowanie Polonii z instytucjonalnym wsparciem władz oświatowych, tworząc zrównoważony system edukacji w języku polskim.
Polonia w Australii
Według ostatniego spisu powszechnego, przeprowadzonego przez Australian Bureau of Statistics w 2021 roku, największe grupy Polaków zlokalizowane są w Wiktorii (14 202 osoby), Nowej Południowej Walii (13 830 osób), Queensland (5 740 osób) i Zachodniej Australii
(5 569 osób).
W Australii żyje 45 884 osób urodzonych w Polsce – identyfikujących się z Polską i polskim pochodzeniem. W badaniu 209 277 osób udzieliło odpowiedzi, że posiada polskie korzenie. Spośród wszystkich Polaków i osób polskiego pochodzenia w Australii, 45 884 używa języka polskiego w domu.
Potrzeba edukacji polonijnej
Do szkół polonijnych uczęszczają dzieci pochodzące z rodzin polskich lub rodzin mieszanych etnicznie. Rodziny uczniów szkół polskich identyfikują się nie tylko z dziedzictwem polskim, ale także z dziedzictwem innych narodów (np. australijskiego, greckiego, rosyjskiego, węgierskiego, czy południowoafrykańskiego). Uczymy drugie i trzecie pokolenie polskich Australijczyków. Część uczniów to dzieci absolwentów szkół polskich.
Niektóre dzieci, w chwili zapisania do szkoły, mówią już płynnie po polsku – są to dzieci, które niedawno przyjechały do Australii lub takie, które rozmawiają po polsku w domu rodzinnym. Są też dzieci, które w ogóle nie mówią po polsku, ponieważ w ich domach zwykle mówi się tylko po angielsku. Klasy lub grupy w szkołach zazwyczaj tworzone są z dzieci w podobnym wieku, jednak często stosuje się również podział ze względu na poziom znajomości języka polskiego.
Placówki edukacyjne
Społeczne szkoły polskie mają charakter oddolny i działają głównie dzięki zaangażowaniu lokalnych społeczności polonijnych. Ich funkcjonowanie opiera się w dużej mierze na pracy wolontariackiej oraz na finansowaniu z czesnego, grantów i zbiórek pieniędzy. Nauczyciele zwykle nie otrzymują pełnego wynagrodzenia – przysługuje im jedynie zwrot kosztów.
W szkołach społecznych:
Klasy są małe (5–12 uczniów), co sprzyja indywidualizacji nauczania.
Szkoły mogą same dostosować program nauczania do potrzeb uczniów – niekiedy opierają się na polskiej podstawie programowej lub własnych autorskich planach.
Zajęcia odbywają się w soboty (rano lub w południe), zazwyczaj w wynajmowanych lub bezpłatnie użyczanych salach (np. w Domach Polskich czy centrach społecznych).
Szkoły społeczne często są miejscem integracji społecznej – organizują uroczystości, spotkania, wspólne święta, a także akcje fundraisingowe.
Mają dużą swobodę w dekorowaniu przestrzeni, eksponowaniu prac uczniów i tworzeniu przyjaznej atmosfery nauki.
Szkoły społeczne finansowane są zazwyczaj z czesnego, grantów, darowizn i budżetów stanowych. Jeśli placówki spełniają określone kryteria mogą otrzymać 3-letnią akredytację do nauczania języka polskiego w systemie szkolnictwa etnicznego i związaną z tym dotację.
Akredytowane szkoły społeczne otrzymują dotacje rządowe naliczane na ucznia, pod warunkiem m.in. spełnienia wymogu minimum 70% frekwencji. Wysokość dotacji różni się w zależności od regionu: Wiktoria: 245 AUD, Nowa Południowa Walia: 200 AUD, Południowa Australia: 153 AUD, Australia Zachodnia: 120 AUD, Tasmania i Queensland: ok. 100 AUD, ACT:
do 80 AUD.
W niektórych stanach obowiązują dodatkowe wymogi – np. na Tasmanii szkoła musi przedłożyć zaświadczenie ze szkoły dziennej, że uczeń jest do niej zapisany.
Drugim podstawowym źródłem dochodu jest czesne opłacane przez rodziców, które również różni się w zależności od liczby dzieci i regionu – od 100 do nawet 850 AUD rocznie.
Szkoły pozyskują także środki z: grantów lokalnych i międzynarodowych (np. z Polski), Funduszu Wieczystego Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, działań fundraisingowych takich jak loterie, pikniki, czy wyprzedaże garażowe.
Szkoły państwowe są częścią oficjalnego systemu edukacji w Australii i działają w oparciu o przepisy prawa oświatowego. Finansowane są z budżetu federalnego i stanowego. Nauczyciele otrzymują wynagrodzenie według stawek obowiązujących w danym stanie.
W szkołach państwowych:
Klasy są duże (minimum 20 uczniów), często łączone – np. dzieci w wieku od 5 do 15 lat uczą się razem.
Nauczanie odbywa się zgodnie z ogólnym programem nauczania.
Istnieje możliwość nauczania różnych języków etnicznych w ramach jednej szkoły, ale zakres i sposób prowadzenia zajęć są ściśle określone.
Zajęcia odbywają się zarówno w tygodniu (po południu lub wieczorem), jak i w soboty, często na terenie szkoły publicznej.
Uczniowie i nauczyciele mają dostęp do infrastruktury szkolnej, sprzętu i pomocy dydaktycznych, choć dostęp do materiałów w językach etnicznych (np. polskim)
bywa ograniczony.
Szkoły państwowe mają ograniczoną autonomię – nie mogą organizować obchodów świąt religijnych, eksponować prac uczniów ani organizować wycieczek w ramach szkoły. Integracyjne spotkania klasowe mogą się odbywać zazwyczaj tylko poza szkołą.
Wyzwania i działania społeczności polonijnej
W ostatnich latach zauważalny jest niewielki spadek liczby szkół i uczniów, spowodowany m.in. odpływem absolwentów i zmniejszoną liczbą nowych zapisów. W odpowiedzi na to, społeczności polonijne podejmują aktywne działania: organizują wydarzenia kulturalne i edukacyjne, promują naukę języka polskiego jako dziedzictwa rodzinnego, podkreślają wartość dwujęzyczności i dumy z polskich korzeni.
Duży nacisk kładzie się na edukację najmłodszych, ponieważ to szkoły podstawowe „wypracowują” uczniów do kontynuacji nauki na poziomie średnim i przyszłych maturzystów z języka polskiego.
CZYTAJ WIĘCEJ
Szkolnictwo polonijne dzisiaj
Współczesne szkolnictwo polonijne w Australii funkcjonuje w ramach systemu szkół etnicznych, które są dziś nadzorowane i współfinansowane przez Departamenty Edukacji w poszczególnych stanach i terytoriach. Oznacza to, że od lat 70., kiedy to Australia wprowadziła politykę wielokulturowości, nastąpiło formalne wsparcie państwowe dla edukacji języków mniejszościowych, w tym języka polskiego.
Dodatkowo szkoły polonijne są częścią ogólnokrajowej struktury wspieranej przez organizacje takie jak: Community Languages Australia (CLA) i Australian Federation of Ethnic Schools Associations Inc. Organizacje te:
reprezentują interesy wszystkich szkół etnicznych w kraju,
standaryzują programy nauczania dla poziomów 0–12,
organizują rozwój zawodowy nauczycieli,
wspierają współpracę między społecznościami mniejszościowymi,
promują wartość języków etnicznych, m.in. poprzez inicjatywy takie jak National Community Language School Day.
W każdym stanie istnieją także lokalne instytucje lub stowarzyszenia (np. etniczne rady szkolne), które zarządzają szkołami, koordynują ich działalność i dostosowują programy nauczania do wymogów danego systemu edukacji stanowego.
Dzięki temu szkolnictwo polonijne w Australii łączy dziś społeczny charakter i zaangażowanie Polonii z instytucjonalnym wsparciem władz oświatowych, tworząc zrównoważony system edukacji w języku polskim.
Polonia w Australii
Według ostatniego spisu powszechnego, przeprowadzonego przez Australian Bureau of Statistics w 2021 roku, największe grupy Polaków zlokalizowane są w Wiktorii (14 202 osoby), Nowej Południowej Walii (13 830 osób), Queensland (5 740 osób) i Zachodniej Australii
(5 569 osób).
W Australii żyje 45 884 osób urodzonych w Polsce – identyfikujących się z Polską i polskim pochodzeniem. W badaniu 209 277 osób udzieliło odpowiedzi, że posiada polskie korzenie. Spośród wszystkich Polaków i osób polskiego pochodzenia w Australii, 45 884 używa języka polskiego w domu.
Potrzeba edukacji polonijnej
Do szkół polonijnych uczęszczają dzieci pochodzące z rodzin polskich lub rodzin mieszanych etnicznie. Rodziny uczniów szkół polskich identyfikują się nie tylko z dziedzictwem polskim, ale także z dziedzictwem innych narodów (np. australijskiego, greckiego, rosyjskiego, węgierskiego, czy południowoafrykańskiego). Uczymy drugie i trzecie pokolenie polskich Australijczyków. Część uczniów to dzieci absolwentów szkół polskich.
Niektóre dzieci, w chwili zapisania do szkoły, mówią już płynnie po polsku – są to dzieci, które niedawno przyjechały do Australii lub takie, które rozmawiają po polsku w domu rodzinnym. Są też dzieci, które w ogóle nie mówią po polsku, ponieważ w ich domach zwykle mówi się tylko po angielsku. Klasy lub grupy w szkołach zazwyczaj tworzone są z dzieci w podobnym wieku, jednak często stosuje się również podział ze względu na poziom znajomości języka polskiego.
Placówki edukacyjne
Społeczne szkoły polskie mają charakter oddolny i działają głównie dzięki zaangażowaniu lokalnych społeczności polonijnych. Ich funkcjonowanie opiera się w dużej mierze na pracy wolontariackiej oraz na finansowaniu z czesnego, grantów i zbiórek pieniędzy. Nauczyciele zwykle nie otrzymują pełnego wynagrodzenia – przysługuje im jedynie zwrot kosztów.
W szkołach społecznych:
Klasy są małe (5–12 uczniów), co sprzyja indywidualizacji nauczania.
Szkoły mogą same dostosować program nauczania do potrzeb uczniów – niekiedy opierają się na polskiej podstawie programowej lub własnych autorskich planach.
Zajęcia odbywają się w soboty (rano lub w południe), zazwyczaj w wynajmowanych lub bezpłatnie użyczanych salach (np. w Domach Polskich czy centrach społecznych).
Szkoły społeczne często są miejscem integracji społecznej – organizują uroczystości, spotkania, wspólne święta, a także akcje fundraisingowe.
Mają dużą swobodę w dekorowaniu przestrzeni, eksponowaniu prac uczniów i tworzeniu przyjaznej atmosfery nauki.
Szkoły społeczne finansowane są zazwyczaj z czesnego, grantów, darowizn i budżetów stanowych. Jeśli placówki spełniają określone kryteria mogą otrzymać 3-letnią akredytację do nauczania języka polskiego w systemie szkolnictwa etnicznego i związaną z tym dotację.
Akredytowane szkoły społeczne otrzymują dotacje rządowe naliczane na ucznia, pod warunkiem m.in. spełnienia wymogu minimum 70% frekwencji. Wysokość dotacji różni się w zależności od regionu: Wiktoria: 245 AUD, Nowa Południowa Walia: 200 AUD, Południowa Australia: 153 AUD, Australia Zachodnia: 120 AUD, Tasmania i Queensland: ok. 100 AUD, ACT:
do 80 AUD.
W niektórych stanach obowiązują dodatkowe wymogi – np. na Tasmanii szkoła musi przedłożyć zaświadczenie ze szkoły dziennej, że uczeń jest do niej zapisany.
Drugim podstawowym źródłem dochodu jest czesne opłacane przez rodziców, które również różni się w zależności od liczby dzieci i regionu – od 100 do nawet 850 AUD rocznie.
Szkoły pozyskują także środki z: grantów lokalnych i międzynarodowych (np. z Polski), Funduszu Wieczystego Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, działań fundraisingowych takich jak loterie, pikniki, czy wyprzedaże garażowe.
Szkoły państwowe są częścią oficjalnego systemu edukacji w Australii i działają w oparciu o przepisy prawa oświatowego. Finansowane są z budżetu federalnego i stanowego. Nauczyciele otrzymują wynagrodzenie według stawek obowiązujących w danym stanie.
W szkołach państwowych:
Klasy są duże (minimum 20 uczniów), często łączone – np. dzieci w wieku od 5 do 15 lat uczą się razem.
Nauczanie odbywa się zgodnie z ogólnym programem nauczania.
Istnieje możliwość nauczania różnych języków etnicznych w ramach jednej szkoły, ale zakres i sposób prowadzenia zajęć są ściśle określone.
Zajęcia odbywają się zarówno w tygodniu (po południu lub wieczorem), jak i w soboty, często na terenie szkoły publicznej.
Uczniowie i nauczyciele mają dostęp do infrastruktury szkolnej, sprzętu i pomocy dydaktycznych, choć dostęp do materiałów w językach etnicznych (np. polskim)
bywa ograniczony.
Szkoły państwowe mają ograniczoną autonomię – nie mogą organizować obchodów świąt religijnych, eksponować prac uczniów ani organizować wycieczek w ramach szkoły. Integracyjne spotkania klasowe mogą się odbywać zazwyczaj tylko poza szkołą.
Wyzwania i działania społeczności polonijnej
W ostatnich latach zauważalny jest niewielki spadek liczby szkół i uczniów, spowodowany m.in. odpływem absolwentów i zmniejszoną liczbą nowych zapisów. W odpowiedzi na to, społeczności polonijne podejmują aktywne działania: organizują wydarzenia kulturalne i edukacyjne, promują naukę języka polskiego jako dziedzictwa rodzinnego, podkreślają wartość dwujęzyczności i dumy z polskich korzeni.
Duży nacisk kładzie się na edukację najmłodszych, ponieważ to szkoły podstawowe „wypracowują” uczniów do kontynuacji nauki na poziomie średnim i przyszłych maturzystów z języka polskiego.
CZYTAJ WIĘCEJ
Szkolnictwo polonijne dzisiaj
Współczesne szkolnictwo polonijne w Australii funkcjonuje w ramach systemu szkół etnicznych, które są dziś nadzorowane i współfinansowane przez Departamenty Edukacji w poszczególnych stanach i terytoriach. Oznacza to, że od lat 70., kiedy to Australia wprowadziła politykę wielokulturowości, nastąpiło formalne wsparcie państwowe dla edukacji języków mniejszościowych, w tym języka polskiego.
Dodatkowo szkoły polonijne są częścią ogólnokrajowej struktury wspieranej przez organizacje takie jak: Community Languages Australia (CLA) i Australian Federation of Ethnic Schools Associations Inc. Organizacje te:
reprezentują interesy wszystkich szkół etnicznych w kraju,
standaryzują programy nauczania dla poziomów 0–12,
organizują rozwój zawodowy nauczycieli,
wspierają współpracę między społecznościami mniejszościowymi,
promują wartość języków etnicznych, m.in. poprzez inicjatywy takie jak National Community Language School Day.
W każdym stanie istnieją także lokalne instytucje lub stowarzyszenia (np. etniczne rady szkolne), które zarządzają szkołami, koordynują ich działalność i dostosowują programy nauczania do wymogów danego systemu edukacji stanowego.
Dzięki temu szkolnictwo polonijne w Australii łączy dziś społeczny charakter i zaangażowanie Polonii z instytucjonalnym wsparciem władz oświatowych, tworząc zrównoważony system edukacji w języku polskim.
Polonia w Australii
Według ostatniego spisu powszechnego, przeprowadzonego przez Australian Bureau of Statistics w 2021 roku, największe grupy Polaków zlokalizowane są w Wiktorii (14 202 osoby), Nowej Południowej Walii (13 830 osób), Queensland (5 740 osób) i Zachodniej Australii
(5 569 osób).
W Australii żyje 45 884 osób urodzonych w Polsce – identyfikujących się z Polską i polskim pochodzeniem. W badaniu 209 277 osób udzieliło odpowiedzi, że posiada polskie korzenie. Spośród wszystkich Polaków i osób polskiego pochodzenia w Australii, 45 884 używa języka polskiego w domu.
Potrzeba edukacji polonijnej
Do szkół polonijnych uczęszczają dzieci pochodzące z rodzin polskich lub rodzin mieszanych etnicznie. Rodziny uczniów szkół polskich identyfikują się nie tylko z dziedzictwem polskim, ale także z dziedzictwem innych narodów (np. australijskiego, greckiego, rosyjskiego, węgierskiego, czy południowoafrykańskiego). Uczymy drugie i trzecie pokolenie polskich Australijczyków. Część uczniów to dzieci absolwentów szkół polskich.
Niektóre dzieci, w chwili zapisania do szkoły, mówią już płynnie po polsku – są to dzieci, które niedawno przyjechały do Australii lub takie, które rozmawiają po polsku w domu rodzinnym. Są też dzieci, które w ogóle nie mówią po polsku, ponieważ w ich domach zwykle mówi się tylko po angielsku. Klasy lub grupy w szkołach zazwyczaj tworzone są z dzieci w podobnym wieku, jednak często stosuje się również podział ze względu na poziom znajomości języka polskiego.
Placówki edukacyjne
Społeczne szkoły polskie mają charakter oddolny i działają głównie dzięki zaangażowaniu lokalnych społeczności polonijnych. Ich funkcjonowanie opiera się w dużej mierze na pracy wolontariackiej oraz na finansowaniu z czesnego, grantów i zbiórek pieniędzy. Nauczyciele zwykle nie otrzymują pełnego wynagrodzenia – przysługuje im jedynie zwrot kosztów.
W szkołach społecznych:
Klasy są małe (5–12 uczniów), co sprzyja indywidualizacji nauczania.
Szkoły mogą same dostosować program nauczania do potrzeb uczniów – niekiedy opierają się na polskiej podstawie programowej lub własnych autorskich planach.
Zajęcia odbywają się w soboty (rano lub w południe), zazwyczaj w wynajmowanych lub bezpłatnie użyczanych salach (np. w Domach Polskich czy centrach społecznych).
Szkoły społeczne często są miejscem integracji społecznej – organizują uroczystości, spotkania, wspólne święta, a także akcje fundraisingowe.
Mają dużą swobodę w dekorowaniu przestrzeni, eksponowaniu prac uczniów i tworzeniu przyjaznej atmosfery nauki.
Szkoły społeczne finansowane są zazwyczaj z czesnego, grantów, darowizn i budżetów stanowych. Jeśli placówki spełniają określone kryteria mogą otrzymać 3-letnią akredytację do nauczania języka polskiego w systemie szkolnictwa etnicznego i związaną z tym dotację.
Akredytowane szkoły społeczne otrzymują dotacje rządowe naliczane na ucznia, pod warunkiem m.in. spełnienia wymogu minimum 70% frekwencji. Wysokość dotacji różni się w zależności od regionu: Wiktoria: 245 AUD, Nowa Południowa Walia: 200 AUD, Południowa Australia: 153 AUD, Australia Zachodnia: 120 AUD, Tasmania i Queensland: ok. 100 AUD, ACT:
do 80 AUD.
W niektórych stanach obowiązują dodatkowe wymogi – np. na Tasmanii szkoła musi przedłożyć zaświadczenie ze szkoły dziennej, że uczeń jest do niej zapisany.
Drugim podstawowym źródłem dochodu jest czesne opłacane przez rodziców, które również różni się w zależności od liczby dzieci i regionu – od 100 do nawet 850 AUD rocznie.
Szkoły pozyskują także środki z: grantów lokalnych i międzynarodowych (np. z Polski), Funduszu Wieczystego Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, działań fundraisingowych takich jak loterie, pikniki, czy wyprzedaże garażowe.
Szkoły państwowe są częścią oficjalnego systemu edukacji w Australii i działają w oparciu o przepisy prawa oświatowego. Finansowane są z budżetu federalnego i stanowego. Nauczyciele otrzymują wynagrodzenie według stawek obowiązujących w danym stanie.
W szkołach państwowych:
Klasy są duże (minimum 20 uczniów), często łączone – np. dzieci w wieku od 5 do 15 lat uczą się razem.
Nauczanie odbywa się zgodnie z ogólnym programem nauczania.
Istnieje możliwość nauczania różnych języków etnicznych w ramach jednej szkoły, ale zakres i sposób prowadzenia zajęć są ściśle określone.
Zajęcia odbywają się zarówno w tygodniu (po południu lub wieczorem), jak i w soboty, często na terenie szkoły publicznej.
Uczniowie i nauczyciele mają dostęp do infrastruktury szkolnej, sprzętu i pomocy dydaktycznych, choć dostęp do materiałów w językach etnicznych (np. polskim)
bywa ograniczony.
Szkoły państwowe mają ograniczoną autonomię – nie mogą organizować obchodów świąt religijnych, eksponować prac uczniów ani organizować wycieczek w ramach szkoły. Integracyjne spotkania klasowe mogą się odbywać zazwyczaj tylko poza szkołą.
Wyzwania i działania społeczności polonijnej
W ostatnich latach zauważalny jest niewielki spadek liczby szkół i uczniów, spowodowany m.in. odpływem absolwentów i zmniejszoną liczbą nowych zapisów. W odpowiedzi na to, społeczności polonijne podejmują aktywne działania: organizują wydarzenia kulturalne i edukacyjne, promują naukę języka polskiego jako dziedzictwa rodzinnego, podkreślają wartość dwujęzyczności i dumy z polskich korzeni.
Duży nacisk kładzie się na edukację najmłodszych, ponieważ to szkoły podstawowe „wypracowują” uczniów do kontynuacji nauki na poziomie średnim i przyszłych maturzystów z języka polskiego.
CZYTAJ WIĘCEJ
